…με έκαναν να χαμογελώ χωρίς να νιώθω κόμπλεξ και ανασφάλεια….
Όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι και εγώ μικρός είχα στραβά δοντάκια. Πριν ξεκινήσω το σχολείο δεν είχα συνειδητοποιήσει το «ελάττωμα» αυτό. Από την πρώτη μέρα όμως που πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο, αυτού του καινούριου για μένα χώρου, άρχισαν οι δύσκολες στιγμές. Συγκεκριμένα, πολλοί συμμαθητές μου, αλλά και παιδιά μεγαλύτερων τάξεων ήδη από τις πρώτες μέρες για να με προσφωνήσουν χρησιμοποιούσαν παρατσούκλια όπως «Δρακουλιάρης» και «Στραβοδόντης». Κάθε μέρα ήταν όλο και πιο δύσκολη για μένα. Σχολείο δεν ήθελα να πάω και φοβόμουν να ενταχθώ σε παρέες λόγω του αστείου και τρομακτικού, σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, χαμόγελού μου.
Μετά από μερικά χρόνια, σε ηλικία 10 ετών, οι γονείς μου μετά από τα πολλά παράπονά μου, κλείσανε ραντεβού με τον Ορθοδοντικό προκειμένου να συζητήσουν για την οδοντοστοιχία μου. Η άμεση λύση λοιπόν … τα σιδεράκια! Ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά που επιτέλους θα χαμογελάω χωρίς να αισθάνομαι ντροπή, αλλά και φόβος μήπως η διαδικασία ήταν επίπονη. Αμέσως όμως, ο κ. Κωνσταντώνης, ο γιατρός μου, με καθησύχασε και μάλιστα έκανε τη διαδικασία πολύ ευχάριστη, καθώς μου πρότεινε να επιλέξω όποιο χρώμα ήθελα για τα σιδεράκια μου.
Τα ραντεβού μου με το γιατρό προκειμένου να ελέγχει την πορεία μου ήταν πολύ συχνά. Αυτό που μου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη είναι η ευγένεια και η ευχάριστη διάθεση όλου του προσωπικού. Θυμάμαι επίσης, ότι η διαδικασία πράγματι δεν ήταν καθόλου επίπονη. Ίσως την πρώτη εβδομάδα μόνο να ένιωθα πως είχα κάποιο «ξένο σώμα» στο στόμα μου, όμως μετά από λίγο καιρό σιδεράκια και δόντια έγιναν ένα. Καμία ενόχληση και κανένα ειρωνικό σχόλιο από τους συμμαθητές μου. Μάλιστα, οι περισσότεροι συχνά μου τόνιζαν ότι τα δόντια μου αρχίζουν να ισιώνουν και ότι τα κόκκινα σιδεράκια που φορούσα, όντας Ολυμπιακός, μου πήγαιναν πολύ.
Είναι μία από τις πιο όμορφες αλλαγές που έχω κάνει στη ζωή μου. Πλέον χαμογελάω χωρίς να κρύβω με το χέρι το στόμα μου και όπου δω φωτογραφική μηχανή ποζάρω συνεχώς με ένα τεράστιο χαμόγελο! Ευχαριστώ πραγματικά τον κ. Κωνσταντώνη και όλη την έμπειρη ομάδα του που με φρόντισαν και με έκαναν να χαμογελώ χωρίς να νιώθω κόμπλεξ και ανασφάλεια.
Όπως τα περισσότερα παιδιά, έτσι και εγώ μικρός είχα στραβά δοντάκια. Πριν ξεκινήσω το σχολείο δεν είχα συνειδητοποιήσει το «ελάττωμα» αυτό. Από την πρώτη μέρα όμως που πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο, αυτού του καινούριου για μένα χώρου, άρχισαν οι δύσκολες στιγμές. Συγκεκριμένα, πολλοί συμμαθητές μου, αλλά και παιδιά μεγαλύτερων τάξεων ήδη από τις πρώτες μέρες για να με προσφωνήσουν χρησιμοποιούσαν παρατσούκλια όπως «Δρακουλιάρης» και «Στραβοδόντης». Κάθε μέρα ήταν όλο και πιο δύσκολη για μένα. Σχολείο δεν ήθελα να πάω και φοβόμουν να ενταχθώ σε παρέες λόγω του αστείου και τρομακτικού, σύμφωνα με τα λεγόμενα των παιδιών, χαμόγελού μου.
Μετά από μερικά χρόνια, σε ηλικία 10 ετών, οι γονείς μου μετά από τα πολλά παράπονά μου, κλείσανε ραντεβού με τον Ορθοδοντικό προκειμένου να συζητήσουν για την οδοντοστοιχία μου. Η άμεση λύση λοιπόν … τα σιδεράκια! Ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά που επιτέλους θα χαμογελάω χωρίς να αισθάνομαι ντροπή, αλλά και φόβος μήπως η διαδικασία ήταν επίπονη. Αμέσως όμως, ο κ. Κωνσταντώνης, ο γιατρός μου, με καθησύχασε και μάλιστα έκανε τη διαδικασία πολύ ευχάριστη, καθώς μου πρότεινε να επιλέξω όποιο χρώμα ήθελα για τα σιδεράκια μου.
Τα ραντεβού μου με το γιατρό προκειμένου να ελέγχει την πορεία μου ήταν πολύ συχνά. Αυτό που μου έχει αποτυπωθεί στη μνήμη είναι η ευγένεια και η ευχάριστη διάθεση όλου του προσωπικού. Θυμάμαι επίσης, ότι η διαδικασία πράγματι δεν ήταν καθόλου επίπονη. Ίσως την πρώτη εβδομάδα μόνο να ένιωθα πως είχα κάποιο «ξένο σώμα» στο στόμα μου, όμως μετά από λίγο καιρό σιδεράκια και δόντια έγιναν ένα. Καμία ενόχληση και κανένα ειρωνικό σχόλιο από τους συμμαθητές μου. Μάλιστα, οι περισσότεροι συχνά μου τόνιζαν ότι τα δόντια μου αρχίζουν να ισιώνουν και ότι τα κόκκινα σιδεράκια που φορούσα, όντας Ολυμπιακός, μου πήγαιναν πολύ.
Είναι μία από τις πιο όμορφες αλλαγές που έχω κάνει στη ζωή μου. Πλέον χαμογελάω χωρίς να κρύβω με το χέρι το στόμα μου και όπου δω φωτογραφική μηχανή ποζάρω συνεχώς με ένα τεράστιο χαμόγελο! Ευχαριστώ πραγματικά τον κ. Κωνσταντώνη και όλη την έμπειρη ομάδα του που με φρόντισαν και με έκαναν να χαμογελώ χωρίς να νιώθω κόμπλεξ και ανασφάλεια.
